Türken m.:  a. Getreideart (wohl Mais), die als Zwischenkultur im freien Raum zw. den Pergelzeilen angebaut wird,          STir. 07.-   b. zw. den Pergeln angebauter Mais,           im alten stir. Weinbau (Herk. der GWP) ( Tir. 01).-   c. Maispflanze, die den Rohstoff für das Bindematerial liefert,         Liecht. 01.    Etym.: verkürzt aus Türkenkorn (lt. GrDuden; vgl. z.B. BadWB 1, 610; ElsWB 1, 469), vgl. it. granturco, granoturco, frz. grand Turc m. 'Mais'.- s.a regfrz. (Franche-Comté) turquie f. (Duchet-Suchaux 1993, 133); Türkischkorn (Krauß 1943, 754); türkischer Weizen (BayWB 1, 621; Pohl 2007, 149).   Lit.:  Arveiller/Pfister 1999, 585;  BayWB 1, 621;  DobWB 184;  DWB 2, 1184;  FEW 19, 190;  GrDuden 7, 3472;  Hornung 1980, 191;  ItDtWB 1987, 316;  KärntWB 78;  Martin B. 1963, 136;  Marzell 1943-1979, 5, 584;  Pohl H.D. 2007a, 149;  Pritzel/Jessen 1882a, 450. 451;  Pritzel/Jessen 1882b, 199;  Protze 1990, 545;  SchlesWB 3, 1424;  SchwäbWB 2, 496. 6, 1793;  SchweizWB 13, 1580. 13, 1584;  SteirWB 231;  SuddWB 3, 498;  ThWB 6, 316;  TirId. 776;  TirWB 668;  TirWs. 287;  VorarlWB 1, 653;  WBÖ 5, 1148;  WKW 124/663.  |